Maud & Floris / een rollercoaster bruiloft

Een rollercoasterbruiloft

Na een paar uur fotograferen dacht ik al: holy moly, wat gebeurt hier allemaal? Ik had een spetterend bruidspaar voor mijn lens: zo enthousiast en tot over hun oren verliefd. Ze hadden zó veel zin in deze dag.

Daaromheen bevond zich een gezelschap dat minstens zoveel zin had om de liefde en het geluk te vieren. En bovenal: vrijwel iedereen was muzikaal. Er werd gemusiceerd, gezongen, er waren persoonlijke en prachtige speeches — en daarbovenop de mooiste geloften. Ik zag oprechte tranen, van het lachen of van de ontroering door de lieve woorden die werden gesproken. Ik genoot en stond maximaal aan: heerlijk.

Dat gevoel hield de hele dag aan. Rond 17.15 uur leek er een moment van rust aan te breken. Het volledige gezelschap zat aan tafel, en wij — de videograaf en ik — kregen ook een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Wauw, wat een dag!

En toen gebeurde er iets dramatisch. Er ontstond brand in de trouwlocatie. Samen met de videograaf kwamen we er vrij snel achter dat het foute boel was, terwijl het gezelschap buiten net het voorgerecht geserveerd kreeg. Ik heb zelfs nog met een poederblusser in mijn handen gestaan, in de veronderstelling dat dit ‘brandje’ met een sisser zou aflopen. Maar de rookontwikkeling en het besef dat het vuur dieper zat dan zichtbaar was, maakten al snel duidelijk dat veiligheid en gezondheid voorop moesten staan. Het diner — en de hele bruiloft — werd stilgelegd.

En nog denk je: als de brandweer komt, blussen ze het even en kan het feest daarna gewoon verder. Maar bij aankomst liet ook de brandweer een blik van lichte paniek zien. Al snel werd besloten het pand niet meer te betreden. Foute boel dus. Er werd direct opgeschaald naar ‘grote brand’, en vanuit drie provincies kwamen de grootste blusvoertuigen ter plaatse. Alle daggasten keken toe — vol ongeloof — met in hun midden een ontroostbaar bruidspaar.

Voor mij als fotograaf ontstond een lastige situatie waarin ik nog sneller en moeilijkere keuzes moest maken. Veel mensen richtten hun telefoon op de brand en de brandweer, maar ik richtte me juist op de mensen en het verhaal. Ik wilde er dieper in duiken: close-ups van brandweermannen met roet op hun gezicht, zichtbaar in de context van een bruiloft. Of een wanhopige poging van iemand die spullen in veiligheid probeert te brengen, omgeven door bluswater, vuur en paniek. Maar uit veiligheidsoverwegingen kon dat niet. Dat soort beelden kun je alleen maken op een filmset.

Je moet keuzes maken waarbij je het gevoel hebt dat je de ethiek even moet loslaten. Niet iedereen vond het prettig dat ik de emoties bleef vastleggen, terwijl ik juist een sterke innerlijke drang voelde om dat wél te doen. Je kunt later altijd nog besluiten of die foto’s waardevol zijn en of ze gebruikt worden of niet. Het fotograferen zelf, het maken van die keuzes terwijl de adrenaline door je lijf giert, maakt het er niet makkelijker op. Zeker niet als je weet dat je op dit soort momenten méér dan ‘fearless’ moet zijn.

Wat mij diep raakte, was dat de bruid naar me toe kwam en fluisterde: “Blijf foto’s maken.”

Het gezelschap werd uiteindelijk ondergebracht in een kleinere zaal, zo’n 200 meter verderop, om daar iets te drinken. Er werden frietjes en snacks bezorgd — het diner was immers bij het voorgerecht gebleven.

Ik zag mensen knuffelen, troosten. Maar er ontstond ook iets bijzonders. Langzaam maar zeker pakte men weer instrumenten op — ik schreef al eerder: een muzikaal gezelschap — en er werd op een respectvolle manier muziek gemaakt. Ik denk dat de foto’s laten zien hoe de sfeer gaandeweg omsloeg…

De rollercoaster was compleet.